Dayîkên me, piştî ku 9 mehan me di nava dilê xwe de digerînin, em çavên xwe li dinyayê vedikin..
Dayîk, me bi şîrê xwe yê sipî dimijînin û me xwedî dikin.
Bê minet, bê gilî û bê gazin.
Gava em çavên xwe li dinyayê vedikin cara pêşî dayîka xwe dibînin.
Gava dest bi axaftinê-peyîvînê-xeberdanê dikin,
cara ewil peyva-gotina ku em hîn dibin, "dayê" ye. Gava em dibêjin dayê, dinya dibe dinya wan.
Gava yekemîn ew bi me didin avêtin û ew me ji jiyanê re amade dikin.
Bêguman, ên ku ji me zêdetir di tatêla me û siberoja jiyana me de ne jî, ew in.
Ji salê carekê be jî, bibîr anîn, spasî û minetdariya me ya ji bo wan, zor û zehmetiyên ku di ber me re kişandine û dikişînin bi wan bide jibîrkirin, wan kêfxweş û bextewar bike.
Dayîka min a "zarşêrîn A ku Zimanê Kurdî yê şêrîn" hînê min kir û bi min da hezkirin.
Te 16 sal berê, di 24'ê Nîsana 2005'an de xatir ji me xwest û ji vê dinyayê bar kir, ez te bi hestên kûrahiya dilê xwe, bi rêzdarî û minetdarî bibîr tînim û li ber bîranînên te yên ji bo me pîr paqij û pîroz, bi hemû dilsoziya xwe, li hemberî te stuyê xwe xwar dikim, serê xwe ditewînim dayê!
Dayê! Xwezîka tu her hebûya û her bijiya.
Min di cîhaneke bê şer, bê mirin û kuştin, bê hêsrên çavên dayikan, di nava aştî, aramî û azadiyê de, hembêza te bi destegul û bi qevdan kulîlkên Kesk, Sor, Zer û hemû rengên Keskesorê tije bikira.
Tu jî bi van diyariyên ku li hemberî hezkirina dilê te yê mezin kêm û biçûk dimînin, kêfxweş, dilşad û bextewar bibûya.
Dayîka min a dilzîz, dilpaqij, dilşewat û dilê wê wekî asîmanê bi stêrkan dagirtî tije hest û hezkirin!
Dayîka min a Remz û Nîşana Zimanê min!
Di nava gul û kulîlkên bihuştê de razê Dayê!
Zimanê min,
Sedema hebûna min,
Dayîka min tîne bîra min.
Çawa ku bê Dayîk nabe,
Bê Zimanê Dayîkê jî nabe...