JAPON’um ben !
DÜN elimi belime koyup şöyle bir turladım/cadde SOKAK kaldırımlarda..,
Yanımdan geçenler sanki zombi gibiydiler...
Kimse gülmüyor *
Suratlar botokslu...
Eller/ayaklar bir acayip...
Kafa çatlak
Göz patlak
Kimse kimseye bakmıyor
Takmıyor *
Çarpsan/düşsen kimsenin umurunda değil...
Herkes hızlı yürüyor.
Bir yerlerle yetişme telaşı var.
Bir acayip bakıyorlar.
Umutsuz
Tedirgin
Boşluğa bakar gibi...
Korktum !
Havalar soğuk ve İHRAÇ olduğum için işsizlikten/biraz da psikolojik olsa gerek pek toplum içine çıkmak istemiyordum..,
Keşke çıkmaz olaydım !
Evde ki dört duvarlar/sokaktaki cansız maketlerden daha İYİ ve güvenliydi...
Vallahi tırstım !
Kaldırım kenarında oturan bir adama SAAT sordum/o da benden çakmak istedi !
SİGARA içmiyorum dedim...
Çakmak var mı dedi tekrar !
Sigara kullanmıyorum dedim..,
Ben de sigara içmiyorum ÇAKMAK var mı dedi yine...
Oradan hızlıca uzaklaştım !
Metrobüse bindim;
Karşımdaki adamla 3/5 kelime konuştuktan sonra BANA nereli olduğumu sordu ?
Sinopluyum dedim...
Nezaketen ben de onun nereli olduğunu sordum ?
Japon’um dedi !
Sohbeti kestik...
Bu insanlar NASIL bu hale geldi ?
Eve doğru yaklaşırken/baktım sokaktakiler gibi yürümeye başlamışım...
Onlar bana ben onlara benziyorum !
Korktum *
Bir daha sokağa NE zaman çıkarım Allah bilir/şimdi evdeyim ve güvendeyim...
Merak etmeyin !
Ben iyiyim...
