DİYARBAKIR ÖTEKİLERİN GÜNDEMİ RÖPORTAJ; Diyarbakır Gazi Yaşargil Araştırma Hastenesinden 29 Ocak 2016 tarihinde 675 sayılı KHK ile ihraç edilen KESK'e bağlı SES Sendika üyesi Rozerin Çatak Genel Yayın Yönetmenimiz Hamza Özkan’in sorularını yanıtladı.



Bize biraz kendinizden bahseder misiniz, hayata nasıl bakarsınız, nelere değer verir, neleri önemsersiniz, olmazsa yaşayamam dediğiniz şeyler nelerdir?

1990 yılında  Diyarbakır’ın Silvan İlçesine bağlı  Gúlamira( Doluçanak) Köyünde   dünya ya geldim. Gözümü  Hizbullah ve Jitem baskılarıyla dünyaya açtım. O yaşlarda çocuktuk  ama sokaklarda insanların katledildiğini sürekli duyardık. Hizbullah katliamları bir  yana, kolluk güçleri tarafından köy baskınlarında  insanların köy meydanlarında  işkencelerden geçirilmesine,  köylülerin köyden kaçırılıp en vahşi şekilde işkence edilerek yol kenarına atılmasına şahitlik ettim. Bir 90'li yıllar çocuğu olmamla  birlikte aynı baskılara ailemde maruz kaldı. Baskıların artmasıyla Diyarbakır merkeze yerleştik, burada bitmeyen Jitem baskıları nedeniyle İstanbul’a göç  etmek zorunda kaldık. İstanbul’a göç  başlı başına bir sorundu, 9 çocuklu bir aile, dil bilmeyen  anne ve çocuklar için.  Biz -iki küçük hariç- tüm kardeşler  hepimiz öğrenciydik. İstanbul gibi bir yerde tek kişi çalışıp 11 haneli nüfusa bakmak hele çocukları öğrenci olan bir aile için imkânsızdı. En büyük ablam okula hiç başlayamadı, çalışmak zorunda kaldı. Annem de eve iş alırdı, hep birlikte  ucuz kayıt dışı  emek üretirdik, annem oradan kazandığıyla  okul ve ev giderlerini karşılamaya çalışırdı. Biz de okullar tatil olduğunda  çocuk işçi olarak tekstil atölyelerinde veya çorap fabrikalarında çalışırdık. Kazandıklarımızla okul giderlerini karşılar,  aileye destek olurduk. Üniversiteye başladığımda tekrar eve baskın yapıldı, babam gözaltına alındı. Gündüz okul gitmek, akşam da yine işte çalışmak zorunda kaldım. O sıralar gazetede  çalışıyordum. Sol düşünceye sempatim vardı, özelikle kurt özgürlük hareketine  ama bilinçli değildim, gazetede çalışmaya başladıktan sonra  bende sol düşünceye ilişkin bilinç oluşmaya başladı. Gazetede atılan yalan iftira haberleri gördükten sonra okumaya başladım. Okulda çok ilişki geliştiremedim  yoğunluktan, sınıf arkadaşlarım  çok apolitikti ve hala görüştüğüm arkadaşlarımın  sayısı ikiyi geçmez, aralarında tek Kürt öğrenciydim, benimle ilişkileri okul dışına taşmadı, benim okul sonrası çalışmamdan kaynaklı olarak pek birbirimizi tanıyamadık ders çalışmak için görüşmek dışında.

Okul bittikten hemen sonra  atandım; sendika üyeliğimle  hayata bakışım sil baştan değişti.

Hep olumlu baktım. Hayatta bir şeyi asla unutmamak gerekir; inanç ve umut insana her şeyi yaptırır. Hayati değiştirmemizi kendi lehimize çevirmemizi bile sağlar

Hayatta önemsenmesi gereken en önemli değer  insanlık ve vicdandır.  Bunlar olmadan insan olamayız!

Olmasa yaşayacağım şey; inançtır. İnanç olmadan yaşam olmaz. İnanç kararlığı, iradeyi  ve azmi beraberinde getirir.

Yani özetle yalnız Rozerin olarak ihraç edilmedim. Annem, babam, kardeşlerim de benimle beraber ihraç edildi. Okumamda, meslek sahibi olmamda hepsinin emeği var. Tüm zorlukları ailece birlikte aştık ve bugünkü zihniyet siyasi bir kararla emeğimizi yok saydı. Mesleğimizi bize lütfetmiş gibi gece yarısı çıkardığı   KHK 'laf ile  işimize son verdi. İsimize son vermiş olabilirler ama mesleğimizi  elimizden alamazlar. Biz işimizi geri alacağız bugün ki zihniyet bunların hesabını verecek elbet.

Kanun Hükmünde Kararnamelerle(KHK) yönetilen bir ülke konumuna geldik Yeni Türkiye’de? KHK’lerle önce akademisyenler ihraç edildi ve her yeni kararnameyle birçok kişi işini kaybetti. Sizi ihraç ederken bir neden gösterdiler mi? Yeni Türkiye’nin kabul edemediği hangi eylemi gerçekleştirdiniz?

Aslında sorunuzu farklı beklerdim. Türkiye’nin kabul etmediği  herhangi bir  eylem gerçekleştirdiniz mi? Sorusu tuhaf geldi açıkçası.  Bu ülkede barış istemek, insanlar ölmesin demek bile suç olmuşken. En ufak bir  barış talebi bile suç sayılmış olabilir. Yani ihraç olmamız  için gerekçe üretmemize  gerek kalmamış, gözümüzün üstünde kaşımız var diye ihraç edilmiş olabiliriz.

http://mezopotamyaajansi12.com/search/content/view/38038page=1&key=0182ff8ba049bbd1737ec1f5dfcf4dd5

Aslında bizim sorumuzu soru değil, kinaye olarak alırsanız -ki amacımız da tam olarak buydu- sizin kurduğunuz cümleleri sorumuzun alt metninden okuyabiliriz diyerek diğer sorumuza geçmek istiyorum. Hızla genişleyen bir ihraç çemberinin içinde bulunca kendinizi nasıl bir haleti ruhiye yaşadınız, hayatınızda neler değişti ve değişen hayata nasıl uyum sağladınız ya da sağlayabildiniz mi?

 

En yoğun ihraçlar bölgede 675 sayılı KHK'yla yapıldı bende bu KHK'yla işten çıkarıldım. İlk duyduğumda bir şok yaşadım beklediğim birey değildi. Ama çok şey değişmedi  hayatımda biraz ekonomik olarak ilk yıl sıkıntı yaşadım. Şuan öyle bir sorunum da yok sendikal mücadele etmeye devam ediyorum ve devam edeceğim.

İhraç kararına itiraz ettiniz mi, hukuki süreç hakkındaki düşünceleriniz neler, hukuk sisteminden ümitli misiniz?

Biz ihraç edildiğimizde  hukuk yolu kapalı dendi, sendika avukatları bu duruma itiraz edip hukuk yolunu zorladılar hukuk mücadelesinde yürütmemiz konusunda hemfikir kalındı, hukuk yolunu zorlayınca çıkmaza giren hükümet ve AİHM çeşitli pazarlıklarla OHAL Komisyonunu kordular, Anayasa Mahkemesine, AİHM giden dosyalar bile vardı, tüm dosyalar OHAL Komisyonuna devredildi. OHAL Komisyonu tam bir oyalama komisyonuna  dönüştü.  OHAL Komisyonu da Genelkurmay Başkanlığı içerisinde yer alıyor, verilecek kararların ne kadar siyasi olacağı da ortada. Ülkede hukuk ve adalet adeta ayaklar altında.  Verilen kararlar siyasi olmaktan öteye gidemiyor. Dava hâkim ve savcısının bile yetkisi yok, tamamı kâğıt imzalayan memur olmanın ötesine gidemiyorlar, davada, onların da orda olması da siyasi bir durum zaten.

İstanbul’da KHK’yla kaç kişi ihraç edildi, ihraç edilen diğer meslektaşlarınızla iletişiminiz var mı, birbirinize destek oluyor musunuz?



Amed'de tam emin olmamakla birlikte 1000 yakın insanın KHK  ile işine son verildi. Bunlar 657 sayılı memurlar kanuna tâbi devlet memuru.  Sözleşmesi feshedilenler, isten çıkarılan işçiler   Yüksek Disiplin Kurulu kararları ile memurluktan çıkarılanlar, güvenlik soruşturması adı altında ataması yapılmayanlar; hepsi bu OHAL Döneminde hayata geçirilen  emekçi kıyım  politikalarının sonucu. Diğer ihraç edilen arkadaşlarımızın  birçoğu ile sık sık görüşüyoruz. Birbirimizle bir dayanışma içerisinde hareket ediyoruz. İhraç edilme olaylarında  bölgemizde intihar olmamasının en büyük nedeni örgütlülük ve dayanışma ağının olmasıdır.

İhraç edildikten sonra maddi sıkıntıları nasıl aştınız, iş bulabildiniz mi, şuanda çalışabiliyor musunuz?

İlk yıl biraz zorluk çektim, kardeşlerim öğrenciydi üniversitede ama şuan aştım o sorunları, sendikanın verdiği dayanışma fonları şimdilik geçinmeme  yetiyor. İş  bulmakta sıkıntı yaşadım. Amed'de Memorial Hastanesi dışında özel hastanede onkoloji hastanesi yok, Memorail Hastanesi de  ihraç edilmiş arkadaşlarımızı  işe almamakta kararlı. Şimdilik 3 arkadaş ile çiftçilik yapıyoruz, kazanmadık henüz ama  kendimize yetecek bir şeyler ürettik,  çiftçiliği öğreniyoruz, bakalım.

Kültür, Sanat ve bilimsel çalışmalara nasıl bakıyorsunuz, var mı bir çalışmanız?

Kültür ve sanat bir toplumun olmazsa  olmazı, bir toplumu sanatından çok rahat tanıyabilirsiniz. Ben de ihraç edildikten sonra bağlama çalmayı öğrendim, ihraç edilmenin en güzel tarafı bu oldu.

Aşırıcı bilimci bir insan değilim, her şey salt bilim değildir,  bir taş bile canlıdır ruhu vardır, bilim yaşamın bütünü değil bir parçasıdır, bilime böyle bakıyorum.

İhraç edildikten sonra yaşadığınız zor günlerde yeterince desteklendiğinizi düşünüyor musunuz, kimler sizin yanınızdaydı bu süreçte?

Bu konuda hiç sıkıntı yaşamadım ailem üye olduğum  sendikam, arkadaşlarım hep yanımda oldu. Hatta bölgemizde ihraç olduğumuzu duyanlar saygı bile  duydular, esnaf bile ihraç olduğumuzu duyduğunda indirim yapıyor.

İhraç edilen insanlarımız için neler yapılabilir, nasıl desteklenebilirler, bu konuda neler söylersiniz?

Dayanışma olmazsa olmazdır. İhraç edilen arkadaşlar ihraç edilme olayını  kafasında çok büyültmemeli, dünyanın hiçbir yerinde memur olmak bu kadar anlamlı değil, kendi kendine yetebilmeyi ve yeniden üretmeyi hedeflemek gerekir. En başından örgütlenmek, kendi kendini örgütleyebilmek çok önemli. Kendi alternatifini oluşturmalı. Yasam alanını kendisi oluşturabilmeli.

               Ötekilerin Gündemi olarak teşekkür ederiz.

 
Editör: Haber Merkezi