Unutulan zanaatlar (Bölüm 1) - Ayakkabıcı Osman anlatıyor: 'Siftah yok ama vergimi veriyorum'

"O zaman kiralık ev çoktu, ucuzcu. Yani bir hafta çalışıp evin kirasını ödeyebiliyordum. 3 haftanın kazancı bize yetiyordu. Bir arkadaşımla ortak bir yer açtık. Beyoğlu'nda. Ayakkabılar daha çok Gedikpaşa'da yer alıyordu. Beyoğlu lükse giriyordu. Bana göre bir lüksü yok da!

İşim büyümeye başladı. Insan çalıştırmaya başladım. Araba aldım, ev aldım ama hiç kimse beni teşvik etmedi. Yatırım yapmadım. Yedim de yedim! Evimde hiçbir eksiğimiz olmadı. Ta ki 1999 yılına gelinceye kadar.

Hayatımızın içinde çok sayfalar var, bir kısmını sana anlattık ama...Ameliyat oluncaya kadar işim çok güzeldi ama ameliyat olduktan sonra dağıldı. 1 sene kendime gelemedim. 30- 40 milyar borcum oldu. Biraz birikimim vardı biraz borç para aldım, borçlarımı ödedim. Ekmeğimiz zor çıkmaya başladı artık bugün de dahil! 45 sene konuş 46 sene sesin yok. Bunu sonra keşfettim de. Alet taktıktan sonra konuşmaya başladım. O da tesadüf bir konuşma. Boğazımda delik var. Elimi attım boğazıma konuşmaya başladım. Elimi boğazımdan çekersem konuşamam."

Korkmaz, el emeği ayakkabıların giyimi rahat, değerli ayakkabılar olduğunu söylüyor ve ekliyor: "Bir şey oluyorsa takip ediyoruz. Bedava yapıyoruz" diyor.  Korkmaz, mesleği üzerine kurduğu cümlelerin arasına, "Öyle görüyorum ki insanlık da kalmamış. Eğer açsak açlığında yetineceksin" diyerek, insanların insanî olma gerekliliğini yerine getirmediğini bir kez hatırlatarak, ayakkabı mesleğinin de nankör bir meslek olduğunu şu gerekçelerle açıklıyor:

"Düşün ayakkabı seni taşır, sen ayakkabıyı taşımıyorsun! Nedeni şu: Ayağına hitap ediyorsun insanların. Elinden gelen bütün emeği vermişsin. Gitmiş bir yere çarpmış. Gelir derki 'Kardeşim sen bunu bir ay önce verdin'. Ayakkabının burnunu gidip bir yere çarpmışsın aşınabilir. 'Bırak yaparım. Yarın gel al' diyorum. İnsanlar o ayakkabı ile tuvalete gider, bense o ayakkabıyı elime alırım, tertemiz ederim.Bir teşekkür bile etmez, biliyor musun? Günde 10 kere 20 kere elimi yıkadığım olur. Nankörlüğü burada işte! Insanların ayağına hitap ediyorsun, insanların rahat etmesi için her yola başvuruyorsun ama o bunun farkında hiç olmayacak.

Ayakkabının nasıl meydana geldiğini bilmiyor ki! Bilmek lazım. Neticede bir emek var. Diğerleri gibi fabrica ürünü değil. Günde 3 bin 5 bin ayakkabı çıkaran fabrika var. Bizim öyle değil. 5 çift ayakkabıyı 10 günde yaparız." diyerek, kapitalist sisteme yenik düşen her şey gibi el emeği işçiliğin de makinelere yenik düştüğünü ifade ediyor.

( https://www.medyakoridoru.com/amp/koridor-ozel/unutulan-zanaatlar-bolum-1-ayakkabici-osman-anlatiyor-siftah-yok-ama-vergim-20214/?__twitter_impression=true )